Nee zeggen

Van de week las ik bij Tini dat zij mee deed aan een bloggersbootcamp bedacht door met-k.com en dat leek mij ook wel wat, ik twijfelde alleen nog wat omdat ik al te laat was met inschrijven voor de echte bootcamp. Maar nadat Tini een specifiek verzoek deed dat ik wel over dit onderwerp een stukje zou schijven en omdat ik dit onderwerp sowieso al op mijn ‘nog schrijven lijstje’ stond heb ik het gewoon alsnog geschreven.

Het onderwerp waar ze mee begon en waar Tini dus ook over schreef is ‘Waar zeg je nee tegen?’ Oftewel, nee zeggen.  Iets waar ik altijd extreem veel moeite mee had en nu soms nog wel heb. Iets waar ik in elk geval wel vaak tegen aan loop. En waarover ik toch al wel een blog in de planning had. Daarom besloot ik deze gelegenheid maar aan te nemen.

Nee zeggen dus. Iets wat ik echt heb moeten leren. En waar het vroeger echt heel vaak fout gegaan is. Vooral in mijn echt jongere jaren was dit een grote last. Ik zei overal ja op. Simpelweg omdat ik geen nee durfde zeggen. Dit resulteerde erin dat ik vaak iets deed wat ik niet wilde met kleine maar soms ook grote gevolgen.

Zo moest ik altijd gymmen op school. En met gym moet je soms gevaarlijke dingen doen. Zo moesten we op de schouders van onze teamgenoot klimmen en vanaf daar het touw boven ons pakken en daarin klimmen. Ik wist meteen al dat dit iets was wat ik absoluut niet wilde doen. In elke voorstelling die ik me ervan maakte ging het fout. Ik durfde welgeteld één keer voorzichtig te zeggen dat ik echt niet wilde, maar werd zo goed als gedwongen het toch te doen. Het gevolg was dat ik vrijwel meteen zodra ik stond achterover viel recht met mijn hoofd op z’n houten gym bankje. Gevolg daarvan was een hoop bloed, een gat in mijn hoofd, hechtingen, tranen en een extreem geschrokken moeder.

Nu achteraf kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan. Waarom deed ik het in godsnaam?! Omdat iemand zei dat het moest..? Het is niet iets waar ik nog steeds van wakker lig. Toch denk ik hier eigenlijk nog heel vaak aan terug en vraag ik me af waarom ik letterlijk mijn hele jeugd z’n stom verlegen meisje moest zijn die nooit eens voor zichzelf durfde op te komen.

En zo zijn er nog tientallen misschien honderden situaties geweest waarin ik of iets tegen mijn wil deed omdat ik gewoon het woord nee niet durfde uit te spreken. De grootste reden hiervoor was trouwens omdat ik een ander niet boos/gefrustreerd/teleurgesteld wilde maken. Ik wilde gewoon helemaal niet de kans lopen op discussie of moeilijkheden. Dat kan ik me nu nauwelijks meer voorstellen. Dan worden ze maar boos. Wat kan mij dat schelen?! Natuurlijk vind ik dat niet leuk. Maar als iemand boos word op mij omdat ik voor mijzelf besluit dat ‘nee’ voor mij beter werkt, dan begin ik te twijfelen aan hoe goed mijn relatie is met die persoon.

Maar vroeger moest ik hier dus niet aan denken, de angst die ik voelde voor het geval dat ik mijn nee zou moeten verantwoorden maakte me misselijk. En dus zei ik altijd ja. Met vrienden ging het vaak mis. Vooral met afspreken, ik was en ben nog steeds, heel erg op mezelf. Negen van de tien keer voel ik me beter wanneer ik alleen thuis zit dan wanneer ik interactief moet doen met mensen. Ik kan me nog heel goed situaties herinneren, op de basisschool, waarin ik af sprak met een klasgenoot dat we deze week iedere dag na school met elkaar af zouden spreken. Of eigenlijk sprak zij dit met mij af en ik durfde geen nee te zeggen. Na één dag was ik er al zat van. En dan moesten we nog vier dagen. Toch durfde ik haar dit pas na vier dagen op donderdag middag te vertellen. Terwijl ik het vertelde kon ik wel janken en zij was erg teleurgesteld, waardoor ik me nog lulliger voelde.

Één zelfde situatie met een slaapfeestje. Iemand zou drie dagen bij mij logeren. En op het moment van afspreken leek mij dit oprecht een leuk idee. Alleen alweer, na slechts één dag leek ik mij ineens te realiseren dat ik het toch niet leuk vond. En dat ik dus nog drie dagen leuk en gezellig moest doen terwijl ik het liefst weg zou willen kruipen in een hoekje, alleen.

In beide situaties zei mijn wijze moeder dat ik zoiets dan beter meteen kon zeggen en het niet afwachten. In beide situaties kwam er namelijk ruzie van. Maar zij had geen idee dat ik het woord nee echt niet kon formuleren. En waarschijnlijk ook niet dat ik een echte introvert ben, in tegenstelling tot mijn beide ouders.

Hoe ik hier uiteindelijk mee gestopt ben weet ik niet zo goed. Ik was er op een dag, rond mijn 12e, gewoon extreem zat van dat ik altijd over me heen liet lopen. Het was rond dezelfde tijd als waarin ik besefte dat ik met mijn extreme onzekerheid ook niet ver zou komen. En toen ik ervoor koos om actief met die onzekerheid bezig te gaan merkte ik dat het als vanzelf ook makkelijker werd om nee te zeggen. En op het moment dat ik van mezelf leerde houden werd het nog makkelijker. Als ik nee zeg dan is een ander misschien niet blij met mij, maar ik wel met mezelf. En wees nou eens eerlijk, waar gaat het nu echt om in jou leven? Dat een ander blij is of dat jij blij bent? Ik heb mijn keus wel gemaakt.

Als ik nee zeg, zeg ik met een reden nee. Op het moment is de reden dat ik aan mezelf moet denken. Het is voor jullie geen geheim dat het niet zo geweldig met mij gaat, als gevolg zeg ik tegen meer dingen nee dan ooit tevoren. Hoewel dat niet altijd goed voelt, en mensen het ook lang niet altijd snappen/waarderen voelt het in het algemeen wel erg goed om eens voor mijzelf te kiezen en geen dingen te doen die niet goed voelen.

Dus waar ik nee tegen zeg..? Nou op het moment tegen alles waar mijn hoofd niet naar staat of wat mij onnodig stress oplevert. Maar ik vind dat dat ook best wel mag na al die jaren van ja zeggen. In theorie heb ik nog een heleboel nee’s tegoed.

Zeg jij makkelijk nee?

Bedankt voor het lezen! ♡

Byee

Byalien

3 reacties

  1. Jazeker heel herkenbaar ik denk dat dit een probleem is voor de meeste mensen
    We willen zo graag dat de ander ons aardig vindt en daarom pleazen we de ander. terwijl je er eigenlijk helemaal geen zin in hebt.
    Maar het is iets wat je moet leren elke dag opnieuw!.

  2. Dit is zooo enorm herkenbaar!
    Ik vind nee zeggen nog steeds enorm moeilijk. Vooral als de reden simpelweg is dat ik ergens geen zin in heb, wat er uiteindelijk vaak tot leidt dat ik dingen tegen mijn zin doe. En daar word ik meestal niet erg gelukkig van.
    Ik zou best graag beter willen zijn in nee zeggen, maarja.. hoe doe je dat?

Laat een antwoord achter aan ria Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.