21.4.2017
Vind je jezelf een geluksvogel?
Ja en nee.
Soms wel en soms niet.
Er zijn een aantal dingen waardoor ik mijzelf echt een geluksvogel vind en eigenlijk één waardoor ik mijzelf echt een vette pechvogel vind.
Ik vond bijvoorbeeld de liefde van mijn leven op heel jonge leeftijd. Dat was altijd iets waarvan ik dacht dat het zou duren tot mijn veertigste of iets wat mij in het algemeen niet eens gegund zou zijn. Ik weet niet precies waarom ik dat dacht, maar ik hield het nooit voor mogelijk. Nu wij bijna tien jaar samen zijn kan ik zeker zeggen mijzelf op dat gebied een geluksvogel te vinden. Wij hebben uiteindelijk een best wel goed huis kunnen krijgen en ook daar voel ik mij wel een geluksvogel over.
Niet te vergeten kwam mijn kleine liefde, Scarlett, ook op mijn pad. De meesten hier weten het misschien niet, maar ik heb Scarlett niet echt zelf uitgezocht. We zijn eigenlijk een soort van voor elkaar uitgezocht. Scarlett zat niet helemaal lekker op haar plekje bij haar vorige eigenaar en zij wilde vooral heel graag dat Scarlett bij iemand zou komen waar ze wel goed zou zitten en niet bij de hoogste bieder. Omdat ik al vaker geroepen had dat ik zo graag een kat als Nuka wilde mocht ik bij Scarlett komen kijken. (Nuka is de zoon van Scarlett en hij woont bij mijn vriendin Tini. Haar moeder was de eigenaresse van Scarlett.) Het klikte en vanaf dat moment waren we samen. ♡
Ja, dikke vette geluksvogel ben ik soms.
Wanneer ik mijzelf niet een geluksvogel vind denk ik vooral aan mijn lichaam. Hoewel ik over de buitenkant niks te klagen heb is dat niet het geval over de binnenkant. Ik probeer mij er zo veel mogelijk niet door te laten weerhouden en er niet meer energie aan wil verspillen dan het waard is, maar ik heb wel op dagelijkse basis pijn. De ene dag is erger dan de andere, maar er zit altijd een pijnlijk beginnetje ergens in mijn lichaam die tot een klein drama kan uitgroeien wanneer ik iets verkeerds of teveel doe. En op dat gebied vind ik mijzelf dus echt een enorme pechvogel. Het had veel erger kunnen zijn, dat besef ik mij natuurlijk ook wel, maar het had ook best wat minder kunnen zijn of pas op latere leeftijd kunnen beginnen.
Wel heeft het mij misschien sterker gemaakt dan dat ik anders zou zijn. Ik ben nu vaak te koppig om mijn lichaam het te laten winnen van mijn geest. Dat is niet altijd zo geweest, maar ik heb echt geleerd dat als ik iets echt wil het vaak wel lukt. In elk geval helpt het ook niet om dingen te laten, want de klachten verminderen daar ook niet door. Ik ervaar het ergens dus wel als positief omdat het mij leerde minder snel op te geven. Ook ben ik in het algemeen creatiever geworden om dingen voor elkaar te krijgen, door ze net even op een andere manier te doen die voor mij wel werkt. Ergens wel positief dus, vervelend blijft het alleen ook.
Het antwoord van vorig jaar.
