21.10.2016 – Ben je verliefd?

21.10.2016

Ben je verliefd?

Uhh. Voor zover mogelijk na zo lange tijd..

Ik weet namelijk niet of het gezond is om na bijna 10 jaar alsnog die verliefde gevoelens van het begin te hebben, maar ergens zit het er nog wel in. Het uit zich alleen maar af en toe nu.

Als ik mijn vriend een tijdje niet zie ervaar ik het wel bewust, maar het is bij lange na niet zo sterk als in het begin. En eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Want hoewel verliefd zijn deels heel fijn voelt was het grootste deel ervan eigenlijk helemaal niet zo leuk. Om de een of andere reden kreeg ik geen hap meer door mijn keel, iets wat bij verliefdheid zou moeten horen maar voor mij iets totaal onbekends. Vreselijk irritant. Ook was ik constant nerveus om niks, kon ik voor mijn gevoel nergens heen zonder hem zonder dat mijn hart zou breken. Kortom het was alleen maar leuk als we elkaar zagen en zelfs dan stierf ik nog van de honger. 

Wel grappig trouwens. Vroegah dacht ik wel eens dat ik verliefd was. Ik vond iemand dan interessant of leuk en ik dacht dan dat dat verliefd zijn was. Maar toen leerde ik mijn vriend kennen en was het alsof een bom met verliefdheid mij trof. Het was prachtig, maar ik weet nog wel dat ik eens gedacht heb dat het nu beter toch even klaar moest zijn want zo gezond voelde het niet aan namelijk. Voor die tijd was ik nooit écht verliefd geweest en ik schrok eigenlijk enorm van het echte gevoel. Het was zo ontzettend veel heftiger als wat ik mij voorgesteld had! 

Verliefdheid is ondertussen meer houden van geworden. Ergens is dat nog een veel idioter gevoel. Soms zit ik namelijk gewoon op de bank en kijk ik naar mijn vriend. Op de een of andere manier kan er dan ineens een heel sterk soort verliefdheidsgevoel opkomen. Ineens besef ik mij hoeveel ik van deze man houd. Het is niet zo zeer dat ik mij ineens weer helemaal smoorverliefd voel, het is meer dat ik dan even heel bewust naar hem kijk en bedenk hoe ongelovelijk bijzonder het is dat wij hier samen zitten, hoe enorm ik waardeer dat hij er is en dat ik stiekem niet kan geloven dat hij echt nog steeds bij me is. Ik ging er namelijk mijn hele jeugd vanuit dat ik alleen zou blijven met mijn katten. En het idee dat deze man het nu al sinds mijn 14e met mij ‘uithoud’ overstijgt al mijn verwachtingen. Laatst viel het hem op dat ik ‘zo’ naar hem keek. ‘Wat kijk je nou dan?’ Zei hij. ‘Gewoon, ik besef even hoe blij ik met je ben.’ Hij vond dat raar. Ik niet, ik ben er bewust mee bezig om dat soort dingen bewust mee te maken. Je weet maar nooit, straks gebeurd er iets en zit hij niet meer naast me. Ik zou het mijzelf zo kwalijk nemen dat ik dan nooit bewust stilgestaan heb bij deze perfecte momenten. Het zijn juist die kleine dingen die het hem doen. Hij snapte dat niet helemaal, maar het is iets wat ik leerde door ervaring. Vaak waardeer je iets of iemand juist meer als het/hij of zij er niet meer is. Dat overkomt mij niet weer.

Ook vind ik het erg verwarrend soms om op deze manier van iemand te houden. Heeeel af en toe hebben wij ruzie namelijk. En het is zo ontzettend vreemd en verwarrend om woest op iemand te zijn maar ondertussen alsnog bewust van diegene te houden. Gewoonlijk in ruzies heb je een hele slechte aan mij. Ik praat niet meer met je en op dat moment mag je van mij letterlijk dood vallen. Echt, soms heb ik het idee dat houden van volledig uitgeschakeld word als je ruzie met me maakt. Dat komt wel weer terug als het goed komt, maar ik geef er erg weinig om op z’n moment. Maar met hem niet, met hem ben ik boos en heb ik ondertussen ook nog een innerlijke strijd met mijzelf omdat ik tegelijkertijd nog steeds net zoveel van hem houd. En dat is zo verwarrend en totaal niet mij. Het maakt kwetsbaar en wanneer ik ruzie met hem heb word ik overvallen door paniek. Ik wil alles doen om het weer goed te maken. En tot zo ver lukt dat ook altijd wel, het scheelt vooral dat hij het uiteindelijk ook graag goed wil maken met mij.