Mensen, wetenschappers en geleerden breken al jaren, misschien wel eeuwen hun hoofd over de vraag: Wat is het doel of de zin van het leven?
Om de een of andere willekeurige reden kwam deze vraag vandaag ook bij mij op toen ik vanmiddag uit bed stapte en naar de kachel liep om op te warmen. Achter deze vraag kwam ook meteen het antwoord..
Maar hoe kan ik het antwoord nou wel weten? Deze vraag maakt al jaren mensen gek omdat ze het antwoord niet weten en dan besluit ik ineens op een luie zondag dat ik het wel weet..? Ik raakte verward en stond een kwartier voor de kachel erover te piekeren tot mijn benen bijna verbrandden.
Laat ik eerst mijn conclusie maar geven dan onderbouw ik hem daarna verder even. Denk er zelf ook eens over na.
Ik denk dat we het leven uitgespeeld hebben.
Ja een beetje zoals met video games. In het leven kun je op persoonlijk vlak heel veel groeien en bereiken. Als mensheid kun je dat ook. Maar mensen zijn vaak nou eenmaal alleen maar bezig met hun eigen levensdoel en reden tot leven. Dus laten we ons daar op focussen.
Ik heb persoonlijk zelf altijd al een gebrek gehad aan het voelen van een doel. Want dat is er niet meer naar mijn idee.
Vroeger wel. Vroeger toen mensen nog in de bossen woonden was je eerste levensdoel eten. Elke dag weer moest je eten zoeken tot je het had. Dat was het levensdoel. Bijna alle andere jaren daarna was dat ook zo. In de middeleeuwen nog steeds. In het hier en nu is het, zeker de laatste tijd, de normaalste zaak van de wereld dat je op elke hoek van elke straat bijna wel iets te eten kan halen. Dat doel valt dus weg.
Terug naar vroeger.
Als je al je eten gehad had kon je beter maar zo snel mogelijk verder met het zoeken naar bouwmaterialen voor je huis. Ook dit is eeuwen zo geweest. Er waren geen woningstichtingen waar je kant en klare huizen kon huren en mensen moesten volledig op zichzelf aan om zo prettig en comfortabel te wonen. Of überhaupt een huis te hebben.
Als je dan lekker gegeten had en een huis had moest je ook maar vast denken aan later. Wij denken nu aan ons pensioen. Vele jaren terug zag het pensioen er heel anders uit. Toen hoopte je dat je veel kinderen had die jou konden ondersteunen wanneer je oud en ziek zou worden. Dus je moest op zoek naar een partner en zo veel mogelijk kinderen krijgen.
Zo zijn er nog wel wat voorbeelden maar ik wil het nu eerst even op deze houden.
De levensdoelen eten, onderdak en nageslacht waren vroeger de allerbelangrijkste. En je moest elke dag opnieuw de strijd aan om je eten te vangen, je huis staande te houden en je kinderen gezond en in leven te houden.
Tegenwoordig willen we natuurlijk ook heel graag dat onze kinderen gezond en levend blijven, ons huis niet verwoest raakt en we elke dag een heerlijke maaltijd op tafel hebben, maar wat ik wil zeggen is dat dit tegenwoordig allemaal veel vanzelfsprekender is. Zelfs al verpest je het nog helemaal, de hongerdood zal je niet heel snel sterven omdat er een oogst mislukt is.
Deze zorgen van vroeger hebben we ingeruild voor luxere zorgen van tegenwoordig.
We maken ons niet druk of we wel eten hebben, we maken ons druk of het wel lekker is.
We maken ons niet druk of we wel een huis hebben, we maken ons druk of het wel naar onze wens is.
We maken ons niet druk over dat onze kinderen ons gaan verzorgen later, we maken ons zorgen of het wel leuke kinderen gaan zijn.
Daarnaast zijn er ook nog honderden andere mogelijkheden bijgekomen. Zoals de stress van het kiezen van een studie. Vroeger werd je gewoon wat je vader of moeder ook was.
Je hoefde je ook geen zorgen te maken of je misschien in Nederland wilde wonen of misschien wel in Amerika of Afrika. Dat kon niet, en als het al kon ging het niet zo makkelijk. Weer een zorg minder.
Naar mijn idee is er teveel keus en teveel mogelijkheden. Alle paden liggen open terwijl je vroeger maar één pad kon kiezen en dat was dan je levenspad. Dan is er niet veel om op terug te vallen: ‘Wat als?’ en ‘Had ik maar dit of dat gedaan.’ Nee, er was weinig andere keus. Men was blij met wat hij had.
Maar ik wil geen beschuldigende vinger wijzen hoor! Ik ben namelijk extreem kieskeurig met mijn eten en heb de afgelopen dagen meer dan ooit zitten klagen over hoe vreselijk huizen eruit zien. Over kinderen kan ik niet zoveel zeggen. Maar gezien ze mij later zeer waarschijnlijk toch niet elke dag gezelschap gaan houden en me op satijnen kussentjes dragen, zie ik tot zo ver nog weinig nut om ze te produceren. Ik heb dankzij studie stress maar gewoon geen studie gekozen en ben er ook nog niet uit of ik wel in Nederland wil blijven wonen. Daarnaast bestaat mijn dag uit de vragen ‘Wat als?’ en ‘Had ik dat niet beter zo kunnen doen?’
Het leven is in vele opzichten misschien mooier, leuker of beter geworden. Maar het primaire levensdoel dat men de laatste tijd krampachting probeert te vinden is, denk ik, niet iets meer van deze tijd.
In de tegenwoordige tijd is het wel vooral verwarrend. Er liggen zo veel paden open en je wilt alles doen en zo goed en snel mogelijk. En dat word veel mensen uiteindelijk teveel. De mens is de laatste jaren erg snel geëvolueerd maar onze hersenen staan nog op standje middeleeuwen of prehistorie. Waar het leven veel rustiger en langzamer ging. We worden gek van de keus en zien dankzij de sociale media ook nog eens hoe anderen het beter of leuker doen en dat legt de lat nog weer een stap hoger.
Het doel van leven is veranderd in de vraag Wat wil ik nog in het leven? En door de enorme keus weet bijna niemand dat meer. Hierdoor raakt iedereen verward en breken nog meer mensen zich over de vraag van het doel van het leven.
Om even terug te komen op de vergelijking met de game.
De basis levels zijn uitgespeeld en we zijn op zoek naar de verborgen extra’s. Voor meer punten en betere items. Het begin is vaak makkelijk maar alles perfect afronden is vaak nogal een klus en brengt de nodige frustratie en mislukkingen met zich mee.
Het leven is gecompliceerd en mooi, maar we hebben het grootste gedeelte al uitgespeeld zonder dat we dat zelf door hebben, waardoor we ons allemaal soms leeg en zonder doel voelen.
Tenminste, zo voelt het voor mij persoonlijk. Ik heb nooit echt de reden van het leven gesnapt. Want die is er voor mijn gevoel gewoon niet meer. Alles is al voorgekauwd en aan mij is nu de taak om daar zo goed mogelijk tussen te passen en ondertussen zo veel mogelijk dingen te doen die ik zelf leuk vind. De basis is vervuld, eten zal er altijd wel zijn, het is vanzelfsprekend dat ik in een huis woon en kinderen zijn niet meer per se nodig want we hebben ons pensioen en al een overvloed aan mensen op de wereld.
De reden van het leven is veranderd in het overleven in de maatschappij en dat is soms best verwarrend.
Dit was mijn idee over dit onderwerp, ik realiseer me dat er waarschijnlijk mensen zullen zijn die hier heel anders over denken, en ik hoop dat men mijn mening niet al te serieus neemt.
Bedankt voor het lezen!
Byee
