Al een tijdje hoor en lees ik steeds meer over het basisinkomen en hoe sommige landen en gemeenten dat nu aan het uittesten zijn. En al sinds het eerste bericht wat ik daarover las ben ik enthausiast. Helaas woon ik niet in 1 van die gemeenten of landen die het hun bewoners gunnen om elke maand iets extra’s te hebben.
Ik wilde hier al langere tijd iets over schrijven maar omdat ik niet echt into dat soort dingen en vooral niet dat soort taal ben hield dit me altijd wat tegen. Dit is dan ook geen artikel wat berust op feiten die in moeilijke taal te vinden zijn op de vele sites die over het basisinkomen en gerelateerde onderzoeken gaan. Maar gewoon mijn persoonlijke verhaal en ervaringen van het afgelopen jaar, waarom ik vind dat het ingevoerd zou moeten worden en waarom het mij persoonlijk enorm zou helpen.
Dus, het basisinkomen..
Wat ongeveer het idee is, is dat als deze regel in gaat iedereen elke maand een bepaald bedrag krijgt om zichzelf in levensonderhoud te voorzien. Gratis geld zoals veel mensen het met zowel positieve als negatieve ondertoon noemen. Ik ben het eens niet met de negatievelingen eens. Ik denk zelf namelijk dat het echt super veel problemen zou schelen. Maar andere mensen zeggen nogal eens dat men er lui van zou worden en niet meer willen of gaan werken of dat het teveel geld zou gaan kosten.
En natuurlijk zijn dat wel dingen waar ik dan zelf ook overnadenk. Zo denk ik dat er inderdaad een heleboel mensen niet meer of stukken minder willen gaan werken.
Maar hoe komt dat? Zijn dat nou echt afschuwelijke luie mensen? Of is het misschien wel een feit dat sommige banen nou eenmaal niet menselijk zijn om op lange termijn vol te houden? Ik zelf heb bijvoorbeeld meerdere banen gehad. En op vele daarvan had ik natuurlijk wel iets aan te merken maar uiteindelijk had ik er wel altijd zelf voor gekozen en dat maakte het heel goed te doen.
Totdat ik mijn leuke baan kwijt raakte. (door sluiting van de winkel) Daar bijna depressief door raakte en ik toen ook nog eens in een uitkeringssituatie kwam maakte dat alles alleen maar erger. Want ook al proberen ze daar bij de uitkering alles zo leuk mogelijk te laten klinken. In feite is het gewoon een instantie die je graag met je neus op het feit wil drukken dat je een ongelovelijke mislukkeling bent en maar beter zo snel mogelijk ‘iets’ moet vinden zodat je weer mee kan doen zoals een normaal mens.
Dus dat is wat ik deed. Ik zocht en zocht en zocht. En vond toen, net nadat mijn spaarrekening van de afgelopen 4 jaar opgeslokt was door vaste lasten, een baan. Ik wist vanaf dag 1 al dat dit niet mijn droom baan zou zijn. En het liefst had ik toen meteen al willen stoppen om mijn energie te bewaren en actief verder te zoeken naar iets waar ik me wel gelukkig mee zou voelen. Maar in verband met vaste lasten kon dat natuurlijk niet.
Mijn werkdag begon om 8 uur in de ochtend. En rond een uur of 9 in de avond was ik weer klaar. De gehele dag deed ik precies hetzelfde en dit verwachtten ze 6 dagen in de week van me. Na precies 1 week heb ik op het werk zelf mijn dokter gebeld. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar er was iets ergs aan de hand en ik voelde me de hele tijd alsof ik flauw zou gaan vallen. Hij stelde voor om maar zo snel mogelijk een afspraak te maken en ik deed stiekem een vreugdedansje toen ik hoorde dat de dag erna om 10 uur in de ochtend een plek was. Dat betekende namelijk dat ik sowieso het werken in de ochtend zou kunnen skippen. Zodra ik wist dat ik de dag erop niet meer hoefde te werken voelde ik me ineens stukken beter en uiteindelijk vroeg ik me echt af waarom ik nou net de dokter gebeld had. De dag erna bij de dokter werd mij al heel snel verteld wat ik zelf eigenlijk ook al wel wist. Een burnout.
Dan is het natuurlijk hardstikke mooi om dat te weten, maar dan is er nog niks opgelost. Een behandeling voor een burn out word niet zomaar vergoed en een dag later moest ik natuurlijk gewoon weer werken. Ik startte de dag zoals ik die de week ervoor ook al elke dag gestart had. Met een paniek aanval en een gigantisch misselijke kotssessie waardoor ik me ook nog zorgen ging maken of dat ik niet zwanger was. Nu weet ik ondertussen dat overgeven ‘gewoon’ een noodkreet van het lichaam is wanneer het langzaam kapot gaat van de stress. Mijn lichaam maakte me in wezen letterlijk elke ochtend ziek in de ‘hoop’dat ik zou luisteren en aan mezelf zou gaan denken.
Wat ik hiermee nou eigenlijk helemaal wil zeggen is dat stel dat het basisinkomen ingevoerd was in de tijd dat ik deze baan had, ik werkelijk meteen opgstapt was. En dan ook echt meteen. Want ik ben er nog steeds heilig van overtuigd dat ik de tijd die ik gespendeerd heb bij dit bedrijf aan het eind van mijn leven in tienvoud mag inleveren. In mijn ogen was en is dit werk namelijk echt onmenselijk. Of het werk zelf misschien niet eens, maar de werktijden wel.
Gelukkig zijn supermarkten open op zondag tegenwoordig, anders had ik geen eens tijd gehad om eten kopen. Tijd om met mijn vrienden af te spreken was er ook niet meer, en mijn familie heb ik in die tijd ook niet gezien. Zelfs mijn vriend waarmee ik in 1 kamer leef heeft in die tijd nauwelijks aandacht gekregen. En de tijd dat ik dan wel thuis was was ik werkelijk zo kapot van het werken dat ik alleen nog maar chagrijnig voor me uit kon staren. En dit alleen maar om te overleven.
Ja, ik denk inderdaad dat sommige mensen zouden stoppen met werken. Maar dat we dit wel vooral alleen gaan zien bij banen die iemand dus alleen maar zou doen omdat hij anders sterft in de schulden.
Ik ben er van overtuigd dat de mensen die lang gestudeerd hebben voor hun baan en zichzelf niet verplicht dood hoeven te werken wel gewoon hun baan zouden houden. Werk is namelijk voor vele ook een statussymbool. Als je niet werkt ben je een lozer. Ik denk dat dat nog steeds op gaat dan. Of je nou ‘gratis geld’ krijgt of niet. Overigens vind ik zelf niet dat je een lozer bent hoor als je niet werkt. Ik vind je namelijk juist best wel een held als je gewoon lekker je ding kan doen en daar niet bij werkt. Ik wou dat ik het kon. Maar ik merk gewoon vaak dat er heel denigrerend gekeken word naar de werklozen.
Maar even terug naar mijn puntje van tijd. De tijd die ik kwijt was aan werken leverde mij de meeste stress. Elke dag 14 uren die ik kwijt was aan werken en reizen naar werk. En wanneer leef je dan? Ik vraag het me nog steeds af. Want we zijn hier uiteindelijk toch allemaal op deze planeet gekomen om te leven? En voor mij houd dat in dat ik in elk geval nog tijd over zou houden om op zn minst 1 ding voor mezelf te doen. Hoe kan je nou sporten, bloggen, eten, douchen, een relatie of vriendschap hebben als je 14 uur per dag kwijt bent aan je werk wat zo uitputtend is dat je er ook wel 14 uur slaap voor nodig hebt?
Het idee om voor een leefbaar leven te kiezen, ontslag te nemen en werkloos door het leven te gaan werd steeds aantrekkelijker en ik begon bijna zelfs begrip te krijgen voor mensen die stelen om zich te voorzien in hun levensonderhoud. Ik heb echt een hekel aan het stelen en oplichten van mensen, dat zou ik echt nooit doen. Maar er vormde zich wel begrip. Je hebt altijd basisbehoeften ook wanneer je geen geld hebt. En onder het mom een kat in het nauw maakt rare sprongen snapte ik wel dat er uiteindelijk geen keuze meer is. Ik denk dan ook dat er heel veel criminaliteit voorkomen word wanneer je mensen beschikking geeft over wat extra geld om de maand wel normaal door te komen.
In een ideale situatie zouden we dus het basisinkomen hebben. Wat zoals de naam al doet vermoeden echt alleen voor de basis is. Basisbehoeften om precies te zijn. Het betalen van een klein huis, de bijkomende kosten van gas, water, electra, het betalen van je ziektekostenverzekering, voeding en andere dingen waar een mens niet zonder kan. Voor al het andere wat je extra wilt zul je alsnog moeten werken. En dat geeft ook niet. Want werken is niet erg, zolang je nog maar wel tijd voor jezelf en je relaties overhoud.
Wat ik namelijk wel erg vond en vind aan werken is dat het echt alleen voor mijn basis is. Want nadat dat betaald is blijft er eigenlijk al niks meer over. Dat geeft mij al tijden de indruk dat mijn werk nutteloos is. Werken en niks over houden om iets leuks mee te doen is in mijn ogen namelijk gewoon een beetje nutteloos voor je gemoedstoestand. Als ik weet dat ik aan het werk zou zijn voor een vakantie, het eindelijk kopen van een huis, een nieuwe auto of zodat ik ook eens lekker kan eten. Dan zou ik echt ontzettend gemotiveerd zijn om juist wel te gaan werken. Maar nu weet ik dat als ik werk het gewoon voor mijn vaste lasten is en dat slaat mijn motivatie en enthausiasme bij voorbaat al stuk.
Ik heb ondertussen wel weer een baan gevonden en werk 24 uur per week. Verspreid over bijna alle dagen van de week. Ik zou best meer willen werken maar dat kan niet bij het bedrijf waar ik nu werk en met mijn huidige rooster is het bijna onmogelijk om er een baan bij te vinden.
24 uur met een minimum loon is alleen natuurlijk niet genoeg om rond te komen. Dus ik mag van geluk spreken dat ik bij mijn vriend in woon die op aanraden van/dankzij de gemeente van een studielening leeft. Samen kunnen we namelijk alles wel betalen. Alleen van mijn loon blijft elke maand niks over. Ik mag oprecht blij zijn met elke euro die ik overhoud. En aangezien mijn vriend dus van een lening leeft is dat elke maand weer een steek in mijn hart als ik eraan denk hoeveel dieper die schuld word.
Wij doen ons best. Echt..
Maar het lukt niet. Het word alleen maar erger. Ik zei net dat ik oprecht blij mag zijn met elke overgehouden euro, en dat ben ik ook. Ik word alleen ook bozer met elke euro die ik teveel uitgeef. Het leven in deze situatie maakt mij geen betere persoon. Absoluut niet zelfs. Waar ik ooit voor iedereen klaar stond en het beste met alles en iedereen voor had is de eerste vraag die ik nu stel: ‘Kost dat geld?’ is het antwoord ja, dan wint mijn egoisme het steeds vaker van mijn warme hart. En ik haat mezelf ervoor. Zo ben ik niet, zo wil ik niet zijn. Maar ik voel me zo benadeeld op dagelijkse basis, houd zo weinig over per maand en kan daardoor zo weinig leuke dingen doen dat het me een stuk harder gemaakt heeft. Ik word sneller boos en zit nog steeds in een burn out situatie. Doordat ik geen rust kan krijgen of een tijdje vrij kan nemen om me beter te voelen zie ik hier op termijn nog geen verandering in komen. Mijn energie voorraad voor de komende tijd heb ik dankzij deze lading stress voor mijn gevoel allang opgebruikt en ik kan mij er vaak niet meer toe zetten om iets te gaan ondernemen. Het enige wat me op het moment nog energie geeft is het schrijven van deze verhalen. En ik hoop dan elke dag ook maar dat ik na het werken nog de energie kan opbrengen om er voor te gaan zitten en het ook echt te doen.
Begin 2015 had ik nog een leuke baan en een spaarrekening en nu aan het eind van 2015 kan ik me bijna niet voorstellen dat dit allemaal binnen een jaar zo verpest is. Jaren lang heb ik me nooit zorgen gemaakt over later, want het zou toch allemaal wel goed komen. Ik spaarde niet altijd veel maar ik spaarde wel. En nu is alles weg en voelt het alsof ik jaren aan werk verloren heb, maar wel 10 jaar ouder geworden ben.
Alsjeblieft, mijn hart en mijn ziel, mijn prive verhaal en misschien een schreeuw om hulp. Ik trek dit niet meer en ik wil dit niet meer. Ik heb voor mijn gevoel nooit echt een verkeerde keus gemaakt, ik ben altijd naar school gegaan en heb gewerkt en toch lijkt het nu soms makkelijker om gewoon alvast de goot in de stappen voordat ik er straks onverwachts ineens ingedonderd word.
Ik hoop echt dat er eens iets ondernomen word voor iedereen die het niet zo getroffen heeft. En dat het basisinkomen of iets vergelijkbaars ingevoerd word zodat er bij iedereen een beetje stress weggehaald word en wat zekerheid en tevredenheid toevoegd kan worden.
Er is niet zo heel veel wat wij er zelf voor kunnen doen, je kunt wel de petitie ervoor tekenen. Dat heb ik zelf een tijdje terug ook gedaan. Er werd gevraagd om het nog eens extra te delen in de hoop het zo veel mogelijk onder de aandacht te brengen dus mocht je hier zelf ook achter staan laat dan even je steun zien door je handtekening hier te zetten.
Heel erg bedankt voor het lezen,
please don’t hate me. ♡
Byee
