Eten.
Ik heb er een haat liefde verhouding mee. En omdat er vaak veel onbegrip over is en er bij mij soms nogal moeilijk over gedaan word ga ik nu de moeite nemen het nog voor 1 keer uit te leggen. Daarna zal ik iedereen die erover begint doorverwijzen naar dit artikel en er hopelijk een stuk minder over discussiëren.
Dus. Beginnen bij het begin.
Vroeger als kind hield ik van lekker eten. Ik smeerde heerlijke boterhammen en mijn ouders zorgden er altijd voor dat mijn favoriete beleg in huis was. Ze zorgden er eigenlijk überhaupt altijd voor dat er altijd iets in huis was wat ik lekker vond. Ze lieten me van alles proberen en ik mocht eigenlijk altijd alles eten wat ik wilde en hoeveel ik wilde. In tegenstelling tot vriendjes en vriendinnetjes die maar 1 glas cola per dag of soms zelfs per week mochten. Of maar 1 bakje chips per zoveel tijd.
Wel werd er soms tegen mij gezegd dat ik op moest passen. (Niet door mijn ouders, wel door overige familie en betrokkenen) Het is eenmaal feit dat een deel van mijn familie niet de slankste is. Dit heeft mij nooit gestoord en totdat mensen mij erop begonnen te wijzen heb ik het in mijn vroege jaren nooit als erg of vervelend gevonden dat sommige mensen wat voller zijn.
Maar toen dat dus af en toe gezegd begon te worden begon ik er steeds meer over na te denken. Op school en in de klas was ik niet echt populair en ik werd ook altijd weggezet als het niet-sportieve meisje wat niet nuttig is in je sport team. Ik werd niet echt gepest maar toch merkte ik wel door sommige blikken of woorden dat er naar mij werd gekeken alsof ik iets te dik was. En toen er bij een verjaardag ook nog gezegd werd dat ik op moest passen bij het tweede snackje dat ik van de tafel pakte realiseerde ik me dat mensen dat zeiden omdat ze niet wilden dat ik dik zou worden. En ze zeiden het niet tegen andere kinderen die zichtbaar dunner waren dan mij. Was ik dan dik?
Thuis ging ik mezelf eens kritisch bekijken in de spiegel. En kwam tot de conclusie dat ik inderdaad niet tevreden was met wat ik zag. Iets waar ik me daarvoor nooit zorgen over had gemaakt kwam ineens in vol besef binnen.
Als ik achteraf terug kijk naar mijzelf toen voor de spiegel zie ik een meisje wiens lichaam net was begonnen met veranderen naar het lichaam van een vrouw. Ik kreeg wat meer vet en mijn heupen werden al iets breder. En omdat ik hier nooit eerder op gelet had was het me tot dat moment nooit echt opgevallen. Maar ik zag het als dik. En dat was niet goed volgens andere mensen.
Als mijn ouders mij op dat moment ook nog het gevoel hadden gegeven hadden dat die ideeën hierover klopten had ik door dat alles hoogstwaarschijnlijk anorexia ontwikkeld. Maar dat deden ze gelukkig nooit. Zij gaven mij altijd het idee dat ik goed was zoals ik was en vaak als ik weer thuis was voelde ik me weer goed. Ik had als kind thuis altijd een hele fijne en veilige omgeving en daar ben ik mijn familie nu vooral achteraf heel dankbaar voor.
Maar buitenshuis begon ik dus een beetje op te passen met wat ik at. Toen ik in de brugklas kwam en mij in de eerste week al door mijn vriendinnen geleerd werd dat die vijf of zes lekkere broodjes van mij echt teveel waren. “Daar word je dik van joh!” Stoorde me dat ontzettend. Waar bemoei je je mee? Voor mij voelde dat gewoon goed. Ik was wel iets voller dan mijn vriendinnen maar dat kon me niet zo veel schelen en ik had gewoon echt reuze honger elke dag. Dus ging ik een beetje tussendoor eten. Ik scheurde stukjes van mijn broodjes af en at ze tussen de lessen door of tijdens de les. Zodat het hopelijk minder op zou vallen hoeveel ik at in de pauze en ik geen opmerkingen meer zou krijgen.
Maar die kreeg ik wel. En uiteindelijk na het er vaker over te hebben kreeg ik er steeds meer een hekel aan. En uiteindelijk dacht ik ‘Laat maar dan’. Ik begon minder te eten en kreeg minder honger. Ik at wel gewoon nog steeds ook telde ik geen calorieën en lette ik niet echt op of mijn gewicht afnam of toenam. Ik was het hele gezeur erover gewoon echt helemaal zat. Ik kon nooit het goede en de goede hoeveelheid eten volgens anderen. Er was altijd wel iets mis mee.
En waar ik eten als kind dus altijd als iets leuks gezien heb veranderde dat hier. Het werd langzaam meer een noodzakelijk kwaad. Dit ging erg langzaam en begon dus ergens in de brugklas. Ik gaf er uiteindelijk niet zoveel meer om. Maaltijden gingen me tegen staan en ik begon steeds meer te realiseren dat ik best wel veel dingen niet lekker vond. En als ik dan blijkbaar niet zoveel hoor te eten dan kan ik maar beter alleen een paar lekkere dingen eten.
Nu wil ik een stukje skippen en verder gaan naar het heden. Eigenlijk is er niks veranderd. Mijn idee over eten is alleen wat extremer geworden. Als je weken, maanden en jaren slecht of weinig eet. Lijkt er lichamelijk iets te veranderen. Op het moment voelt het alsof ik een gastric bypass heb gehad. Je weet wel, z’n maagbandje. 1 hap en ik ben verzadigd. 2 happen en ik ben vol. 3 happen en het voelt alsof mijn maag knapt. Het voelt alsof mijn maag stukken kleiner is en alsof ik ook stukken minder eten nodig heb. Als ik de mensen om mij heen soms zie eten ben ik zwaar verbaasd. Hoe eet je dat allemaal? Waar laat je het?
En het verhaal is dus omgedraaid. Vroeger keken mensen blijkbaar zo naar mij.
Maar er valt me nog iets op. Ik ben ook omgedraaid. Waar ik als kind altijd de iets dikkere was kan ik niet ontkennen dat mijn eetgewoonten van de laatste jaren daar geen invloed op hadden. Ik ben nu een van de dunnere. En raad eens.. Ook daar hadden mensen commentaar op.
Ik had het nooit kunnen denken maar daar hebben dus zelfs nog veel meer mensen iets over te zeggen. De wereld lijkt af en toe vol te zitten met feeders. Mensen die proberen me elke keer dat ze me zien iets te eten te geven. Gewoon om te zien dat ik wel eet. Als ik dan zeg dat ik niet hoef krijg ik geheid een opmerking in de trant van dat ik het wel kan hebben en dat ik me geen zorgen hoef te maken om mijn gewicht. Die opmerking krijg ik sowieso best vaak. Op mijn werk word ik vaak geconfronteerd met mijn gewicht of het ontbreken daarvan. Ik mag niet klagen of advies geven want mij staat toch alles wel. Ook al is dat niet meteen waar maar zodra het op gewicht aankomt mag ik niks meer zeggen.
Maar er word ook af en toe vol bewondering naar me gekeken. Vooral door mensen die mij al een tijdje niet gezien hebben. Zij vragen mij dan wat ik gedaan heb om zo af te vallen. En hoewel bijna iedereen dit op zal vatten als compliment, is dit voor mij een hele ongemakkelijke vraag. Want hoe leg je iemand dit uit zonder er een heel gesprek van te maken? Twee jaar geleden sportte ik enorm veel dus gebruikte ik dat als excuus. Maar nu doe ik dat helaas niet meer en is het wat lastiger om over deze vraag heen te praten. Meestal zeg ik maar gewoon dat ik niet van eten houd. Maar daar komt bijna altijd een gesprek uit. Waarin mensen vaak dingen op gaan noemen: “Houd je dan ook niet van pizza? Of patat? Of chips?” Ja natuurlijk wel. Maar alleen soms.
Ik kust namelijk best wel veel. Alleen niet altijd. Meestal heb ik maar zin in 1 specifiek ding. Soms is dat een salade, soms Mac Donalds, soms een reep chocola en soms zelfs specifiek heb ik zin in een tomaat of een appel. Het vervelendste hiervan is dat ik dan ook niks anders kan eten dan datgene waar ik zin in heb. Als ik zin heb in chocola geeft chips me van het idee alleen al maag problemen. Hetzelfde geld voor avond eten, ik heb zin in een frisse salade maar op het menu staat pizza. Van de geur krijg ik dan al maagkrampen en het kost me ineens extreem veel moeite om mijn eten door te slikken. Terwijl dit een dag later precies andersom kan zijn.
Vreemd.. Ja, dat vind ik ook wel. Ik heb wel eens gedacht dat mijn lichaam mij onderbewust vertelde wat het nodig had. Hoezo kun je anders zo specifiek trek hebben in maar 1 ding.
Omdat ik veel vragen en opmerkingen kreeg over vitamines en voedingsstoffen heb ik toch maar eens mijn bloed laten testen en daaruit bleek dat alle waardes helemaal goed waren. Niks mis met mijn voeding dus. Ik had alleen een zeer lage vitamine D waarde maar dat krijg je bijna niet uit je voeding. Dat ligt meer aan mijn hekel aan de zon.
En als ik heel eerlijk ben werkt dit perfect voor mij. Ik eet gewoon alleen wanneer mijn lichaam aangeeft dat ik iets moet eten. Soms is dat vrijwel niks of alleen iets in de avond. Soms is dat een ontbijt, lunch, avondmaaltijd, snacks in de avond en tussendoor nog wat broodjes omdat ik echt honger had. Ik heb eigenlijk nooit honger en als ik honger heb eet ik iets. Ik leer steeds meer waar ik behoefte aan heb en er is altijd wel iets in huis wat ik lekker vind op dat moment. Daarnaast houd ik me nooit aan de algemeen geaccepteerde tijdstippen waarop je ‘moet’ eten.
Buiten huis en vooral op werk kan dat lastig zijn. Op het werk eet ik vaak ook bijna niks. Ik heb dan ook geen pauze en er is weinig gelegenheid voor. Maar vooral bij andere mensen is het nog wel eens lastig. Vooral als ze hun best hebben gedaan voor iets wat ik super lekker vind. Maar waar mijn maag helaas net dat moment geen trek in heeft. Hoe leg je dat uit. Ik vind dat zo moeilijk. “Normaal vind ik dit echt super lekker maar vandaag even niet”. Wie snapt dat nou zonder dat ik me nog verder moet verantwoorden? Of dat ik soms vol zit na 2 happen. Maar soms ook de hele dag door loop te eten. Ik heb soms namelijk ook wel eens een goede dag en dan vind ik ineens bijna alles lekker en kan ik zoveel eten als ik wil zonder zo vervelend vol te raken.
Eigenlijk zou ik wel willen dat ik weer gewoon elke dag kon genieten van eten zoals ik dat vroeger deed. Vooral met familie of met uit eten gaan. Ik ga nooit uit eten. Hoe zonde is het wanneer je veel betaald voor een maaltijd maar het toch niet goed bleek te vallen of wanneer je vol zit na 2 hapjes bij een all you can eat restaurant.
Aan de andere kant. Veel mensen die ‘normaal’ eten klagen de hele dag over honger. Vooral mensen die zichzelf kwellen met een dieet. Ze hebben zoveel zin in de volgende maaltijd dat het ze gek maakt soms. Vervolgens proppen ze zich vol tot ze pijn in hun maag hebben. En moeten dan weer wachten tot het volgende eetmoment. Dat is ook geen positieve verhouding met eten dan toch.
Ik blijf in elk geval maar gewoon doen wat ik doe. Ik voel me er op de opmerkingen na prima over. En als iedereen dan zo vriendelijk wil zijn om uitgebreide gesprekken hierover in het echte leven niet te beginnen zou ik helemaal blij zijn. Als je wel wat wil vragen doe het dan hieronder in de comments. Dan kan ik een normaal eerlijk antwoord geven zonder in de stress te schieten en over het onderwerp heen te praten.
Bedankt voor het lezen!
Byee
