Vandaag is het weer zo’n dag. Een van die dagen waarop ik mijn ogen open doe en het bijna betreur dat ik wakker werd. Die dagen waarop de nachtmerrie die ik net had aangenamer was dan de werkelijkheid waar ik in wakker word. Ik weet dan vrijwel meteen dat het een kut dag gaat worden.
De laatste tijd heb ik veel van die dagen. Soms werkt het dan om de dekens over mijn hoofd te trekken en te doen alsof er niks aan de hand is, soms ga ik dan wat schrijven en soms verstop ik me de rest van de dag in de online game wereld want dat werkt het allerbeste.
Maar vandaag kon dat niet want ik moest naar mijn werk. Op de fiets maakte ik mezelf wijs dat de tranen in mijn ogen door de koude wind kwamen. Maar ik wist dat het echt niet goed was vandaag toen ik me niet kon bedwingen en stopte bij de Primera om sigaretten te kopen. Ik ben ruim twee jaar gestopt met roken. De reden was dat ik bang was voor ziektes en omdat ik het niet meer zoveel aan vond. De laatste tijd maak ik me daar minder zorgen om. Ik denk er eigenlijk niet eens meer aan. Want wat maakt het nou uit. Ik ben op dit moment zelfs in staat om naar de super markt te fietsen en een flinke fles drank te kopen. Zelfs nadat ik eergisteren schreef dat ik niet van drank houd.
Ik voel me meestal het ergst op de dagen waarop ik moet werken. Omdat ik dan van te voren weet dat als ik thuis kom mijn energie niveau op -20 staat en ik niks geen energie meer zal hebben voor mezelf, mijn vriend, mijn vrienden/familie en mijn huis. De enige dingen die ik belangrijk vind in mijn leven. Ik voel me dan zo leeg dat zelfs een gesprek op WhatsApp niet werkt. Waardoor ik mezelf vervolgens weer een afschuwelijke vriendin of dochter vind.
Mensen zeggen dan dat het erbij hoort en dat ik er niet teveel aan moet denken. Maar horen die tranen op mijn wangen die er de hele tijd zitten dan ook gewoon bij en moet ik daar maar gewoon niet te veel aan denken en doen alsof ze er niet zijn? Want het valt mijn klanten toch zeker wel op. Ik heb de laatste weken vaker dan ooit vragen gehad van mijn vaste klanten of alles wel oké ging. “Tuurlijk joh!” Zei ik dan vaak. Maar zelfs dat kan ik niet meer. Ik heb niet eens meer de energie om die leugen voor mijn eigen bestwil eruit te gooien. Zelfs niet als het vanwege professionaliteit eigenlijk wel zou moeten. Ik kan het gewoon niet meer. De energie is op. Alles is op.
Een tijdje terug zag ik een programma waarin een man vermist was. De familie had geen idee waar hij heen was. En ze dachten dat hij zelf vertrokken was om zijn problemen te ontvluchten. Ik weet nog dat toen we dat zagen we het er over hadden hoe je dat nou zomaar kon doen. Vooral mijn vriend vroeg zich dat af. Ik kon het me toen al wel redelijk voorstellen maar de laatste paar dagen betrap ik mezelf erop dat ik echt te vaak aan denk aan deze specifieke aflevering.
Ik denk er dan aan hoe fijn dat eigenlijk zou kunnen zijn. Ik zou in het vliegtuig stappen en het liefst nooit meer een voet in dit land zetten. Het is zelfs zo dat als ik een leuke spaarrekening gehad zou hebben, ik dat misschien ondertussen al wel gedaan zou hebben. Ik kan het idee niet loslaten hoe fijn het zou zijn om een denkbeeldige middelvinger op te steken naar iedereen wiens schuld het is dat ik me zo rot voel en lekker nooit meer iets van me te laten vernemen.
Helaas heb ik geen spaarrekening meer. Dus dit plan zal niet opgaan. Ik denk ook dat ik in tegenstelling tot de man in dit programma mijn dichtstbijzijnde familie en vrienden wel op de hoogte zou stellen, het is niet hun schuld, en mijn geliefde juist lekker mee zou sleuren. Maar het zal bij dromen blijven ben ik bang. Ik zit vast in een situatie die de aankomende weken alleen maar zal verslechteren en de enige andere opties zijn opties waardoor ik nog weer slechter zal voelen.
Ik zal vandaag wel gewoon weer doen alsof het er bij hoort en alsof tranen niet bestaan en duimen dat het heel snel vijf uur is. Mijn online leven wacht op me.
Mocht ik ooit kwijt zijn.. De kans is groot dat ik me verstop onder een steen in Afrika.
Even een heel ander artikel dan ik gepland had maar ik schrijf altijd uit gevoel en kan geen happy artikelen maken als geen vezel in mij happy is. Ik wilde het eerst uiteindelijk niet online zetten maar dit is mijn eigen blog en op dit moment is dit hoe mijn leven voelt (is). Iedereen is vrij om dit artikel lekker over te slaan. Mocht je nou wel tot hier doorgelezen hebben. Dankjewel!
Mijn blog is op het moment mijn grootste positieve energie bron en het voelt echt als een enorme opluchting om hier mijn gedachten neer te gooien.
Elke keer dat ik mijn statistieken pagina open weet ik weer waar ik elke dag voor wakker word. Die mensen die elke dag terug komen om mijn stukjes te lezen. Daar doe ik het voor.
En voor iedereen die zich nu extreem zorgen gaat maken over of ik geen rare dingen doe.. Maak je geen zorgen. Daar ben ik nog altijd te pussy voor. En daarnaast ben ik geen opgever en geloof ik in karma. En de dag dat karma komt hoop ik dat ik klaar zit met de grootste bak popcorn ooit om heel wat uurtjes aan lachen in te halen.
Heel erg bedankt voor het lezen! ♡
Ik voel me echt oprecht beter na het schrijven van dit stuk.
Byee ♡
