Kun jij wel lachen?

Foto’s maken. Het gebeurd steeds vaker. Iedereen loopt met een camera op zak en elk moment moet vastgelegd worden. Het valt sommigen ook wel eens op dat ik zelf bijna nooit op de foto sta. Of wil. Op vakantie ben ik die toerist die midden op straat gaat liggen om een gebouw vanuit de beste hoek vast te leggen, daarmee de halve stad ophoud, maar niet diegene die stil zal gaan staan om een selfie met een willekeurig voorwerp te maken.

Van mij als kind zijn wel vele foto’s. Al kan ik me niet herinneren dat ik het ooit echt heel leuk gevonden heb om op de foto te komen. Op school was de verplichte schoolfoto altijd een ellende. Steevast werd er op gehamerd dat ik breeduit moest lachen. Dat wilde ik niet. De enige echte reden dat ik niet lach op foto’s is mijn prachtige gebit. Wat overigens dus naar mijn idee niet zo prachtig is.

Ik stoor me al aan mijn tanden sinds ik erachter kwam dat ik tanden had. Ik heb iets met (tegen eigenlijk) tanden. Van dat gevoel wanneer je tanden over elkaar knarsen ga ik nog net niet van huilen als het tijdens het eten gebeurd. Van het idee van tanden trekken krijg ik nog net geen paniek aanval en ik begin al te hyperventileren als ik aan het zitten in een tandarts stoel denk. Ik denk dat het woord tandenfobie (als dat al bestaat) redelijk van toepassing is.

Vaak snappen anderen mijn probleem er niet mee. Je hebt toch prima rechte tanden zeggen ze dan. Maar prima is niet perfect. En dan alsnog, ik moet er blij mee zijn toch? Mijn beide ouders hebben prachtig rechte tanden en ook met die van mijn broertje is niks mis. En dan kom ik ineens als het zwarte schaap met mijn paarden gebit. (Oke, zó erg is het misschien nou ook weer niet..)

Toen ik na veel zeuren eindelijk een beugel mocht was ik ondanks mijn tandarts angst dolblij. Het zou weliswaar nog even duren maar over een paar jaar zou ik eindelijk kunnen lachen met mijn mond open. Zonder handen ervoor en zelfs zonder mijn hoofd weg te draaien. En toen was het moment daar. Mijn beugel mocht eruit! Naar mijn idee stond de boel nog lang niet recht genoeg. Maar het was wel acceptabel geworden. De tandarts plukte mijn blokbeugel eruit en klaar was ik. Nogal verbaasd vroeg ik hem of er niet een stangetje achter moest. Zoals sommige van mijn vrienden dat wel kregen. Maar nee dat hoefde niet. Het zou wel blijven staan. Want als ik een stangetje achter mijn voorste boven tanden zou nemen zou de kans heel groot zijn dat ik gaatjes zou krijgen in die tanden en dat is natuurlijk heel lelijk. Nog lang niet overtuigd heb ik mezelf toen uit de praktijk laten bonjouren. En daar heb ik tot de dag van vandaag nog steeds spijt van.

Binnen enkele dagen zag en voelde ik mijn tanden al terug trekken naar hun oude positie en na nog iets meer dagen kwam ik erachter dat mijn beugel niet eens meer paste zo erg waren mijn tanden terug getrokken. Daarnaast deed het ook nog eens behoorlijk pijn dat verschuiven elke keer. En dan het aller aller ergste..? Zelfs nu ik geen stangetje achter mijn tanden heb kreeg ik een gaatje. En raad eens.. Die zit gezellig op mijn voortand! Daarom zal ik mijn mond de komende tijd maar niet meer open trekken. Zeker niet voor een foto. En daar heeft iedereen natuurlijk meteen een mening over.

Zo komt het dan ook dat ik steeds meer een hekel kreeg aan foto’s maken. De keren dat ik wel een foto maakte en die bijvoorbeeld op sociale media zette stonden er ineens comments onder die zeiden dat ik best wel eens mocht lachen op foto’s. Of vragen waarom ik niet op mijn vakantie foto’s sta. En dan werd ik vaak een beetje boos. Mijn foto, mijn hoofd, mijn keus.

Maar het gebeurd ook nu nog vaak. Ook al maak ik niet vaak foto’s. De laatste keer dat ik ‘openbaar’ een selfie maakte bijvoorbeeld. Het was met kerst. Voordat ik ook maar een foto genomen had moest ik ophouden met het maken van die gekke bekken. Ik heb ondertussen namelijk een trucje ontdekt hoe ik wel een fatsoenlijke foto kan maken namelijk. Ik pak mijn camera en maak aan een stuk door foto’s terwijl ik telkens een subtiele duckface maak. Die ik elke keer net op het moment van klikken iets ontspan zodat je dus niet een duckface krijgt en ook geen neutrale staar foto met rechte mond, maar iets daar tussen in wat na een stuk of tien foto’s vanzelf wel een natuurlijk resultaat geeft vaak. En dat deed ik toen dus ook. En dat was niet helemaal goed volgens de mensen die mij zagen. Ik moest gewoon even een normale foto maken met een normale lach. Dat was overigens precies wat ik probeerde te doen. Maar de lol was er voor mij op dit moment al af. Dus ik ging maar verder met het fotograferen van de kat die bij mijn vriend lag met mijzelf zo ver op de achtergrond dat je mijn lach niet meer zou zien. Probleem opgelost.

Breeduit lachen met tanden die daar niet voor bedoeld zijn is voor mij de grootste stoor factor op foto’s. Het eerste waar ik vaak naar kijk is de lach. En als je breeduit lacht met een scheef gebit vind ik dat het je foto vaak nogal verpest. Niets persoonlijks, ik heb gewoon een liefde voor symmetrie. Maar ook dat hele bekende model met dat spleetje tussen haar voortanden stoort me. Ook al is dat dus nog best symmetrisch. Ze zat een tijd terug in een reclame van (ik geloof) L’Oréal en elke keer als ik het zag liep er een koude kriebel over mijn rug. Ik kan er gewoon niet over. Ik zou mijn mond dan niet open durven doen. Toen hoorde dat ze juist vanwege haar tanden model was viel ik zowat flauw.

En voor iedereen die mijn dingetje nog steeds niet helemaal snapt wil ik graag een vergelijking maken.. Lachen met mijn tanden zichtbaar voelt voor mij waarschijnlijk hetzelfde als hoe een gemiddelde mens zich voelt als die boodschappen in zijn of haar ondergoed moest doen. Het voelt alsof iedereen specifiek op jou let en je voelt je al snel rot en bekeken. Nou dat heb ik dus met mijn tanden. Laat mij maar gezellig in mijn ondergoed boodschappen doen. Want op die vreselijke tanden na heb ik niet zoveel te klagen.

Wil je toch mijn foto zien met een brede lach? Of het persoonlijke recht hebben om mijn openbare foto’s te becommentaren? Stuur mij dan eerst even een foto waarop jij in je ondergoed bij de kassa staat daarna praten we wel verder!

Bedankt voor het lezen!

Byee ♡