Warning, hieronder volgen meer dan 2500 woorden. Pak er even iets te drinken bij 🙂
In voor en tegenspoed, life will always fuck you up.
Of gewoon alleen in tegenspoed.
Anyway, vandaag wil ik even een update geven over mijn situatie. De geld situatie. Zoals ik al eerder vertelde zit ik met gemeentezaken en uitkeringsstress. Ik wilde hier in eerste instantie niet te veel over vertellen. Privé enzo.. Maar deze hele instantie heeft op het moment z’n impact op mijn leven dat ik me verschuldigd voel het wel te doen. Daarnaast kan ik het maar niet loslaten en zit ik mezelf helemaal op te focken met mijn gepieker hierover.
Dus bij deze! Mijn piekergedachten! Zodat ze hopelijk een beetje weg zullen gaan.
Gisteren was het zo ver. Ik mocht weer naar het Gemeentehuis. Samen met mijn vriend. Eerst hadden ze een fijne afspraak staan een paar dagen eerder om 15.00. Prima. Twee dagen later kwam er een brief dat die afspraak helaas niet door kon gaan. Dus hij werd verzet naar een paar dagen later en een paar uur eerder. Gisteren om 9.00 dus. Geen enkel probleem natuurlijk. Aangezien mensen die al een tijd zonder geld zitten vast en zeker nog wel een paar dagen extra kunnen wachten op het geld dat ze misschien wel of niet krijgen.
De tijd beviel me overigens ook niet. Ik heb last van paniek aanvallen en misselijkheid waardoor activiteiten voor mij nogal lastig kunnen zijn in de ochtend. Vooral wanneer het een stressvolle gebeurtenis gaat zijn heb ik echt erg veel geluk en tijd nodig om goed op te staan en niet meteen naar het toilet te moeten rennen om mijn maag z’n gang te laten gaan. ‘Zwanger?’ Of ‘Ga eens naar een dokter.’ Hoor ik vaak. Zwanger ben ik niet. Dat verzekering ik je. Daarvoor duren deze klachten al veel te lang. Bij de dokter ben ik natuurlijk ook al geweest. Die legde me uit dat dit zeer waarschijnlijk een soort laatste hoop is van mijn lichaam. Het zegt in feite tegen mij: ‘Je bent overwerkt, je hebt teveel stress, pas op dat je jezelf niet kapot maakt!’ En wanneer ik hier niet naar luister zorgt mijn lichaam er in feite gewoon voor dat mijn aanstaande bezigheden onderbroken moéten worden. Door een spontane kotssessie van drie kwartier bijvoorbeeld. Iedereen aan wie ik dit vertel staart me vol verbazing aan. Voor mij helaas dagelijkse kost.
Maar ik dwaal af. Terug naar gisteren ochtend.
Het ging allemaal vrij goed gisteren. In plaats van een omdraaiende maag bleef het bij kokhalzen en erg hoesten. En ik kon na ongeveer een half uur gaan zitten en opstaan uit bed. Best een prestatie nog! Ik was niet eens zenuwachtig of iets dergelijks. Ik zeg vaak dat dit soort situaties je emotieloos kunnen maken. En dat doen ze ook. Mij in elk geval soms wel. Ik voelde me kilometers verwijderd van menselijkheid. Dit is blijkbaar ook een lichamelijke reactie. Zelfbescherming.
Daar eindelijk aangekomen konden we weer gaan wachten op hetzelfde oncomfortabele bankje waar we al veel vaker zaten. Top!
We werden gelukkig al snel opgehaald, door een man, ik was vrij positief verrast. In zulke situaties verwacht ik altijd een soort boeman die me met een knuppel mijn hersenen gaat inslaan. Maar deze jonge man leek eerder op het type waar je gezellig mee op stap gaat.
Het gesprek verliep dan ook best positief. Hij vertelde best wat nuttige dingen. En hij ging zelfs leuk in op de domme vragen die we hadden. Ik heb de gewoonte altijd extreem domme dingen te vragen. Gewoon voor het idee mocht er een vreemde situatie zijn, dan weet ik wat ik moet doen. Waar hij allemaal goed en leuk op in ging. Na een uur hadden we genoeg informatie uitgewisseld en hij vertelde me dat we met iemand anders gingen praten. Over onze inkomsten en mogelijkheid tot werken. Apart van elkaar.
En toen kwam ineens dat hele stress gebeuren wat ik de hele ochtend eigenlijk al succesvol weggestopt had toch weer naar boven. Shit! Waarom apart van elkaar?! Wij vragen toch samen een uitkering aan..? Nee wacht, mijn vriend vraagt de uitkering aan. Ik werk al zeker vier dagen in de week!
En toen kwam het kruisverhoor. De beste man leek eigenlijk wel aardig. Hij kwam binnen terwijl hij aan de telefoon was. Het was een lastig geval, want hij zat nog zeker een kwartier aan de telefoon. Ondertussen verontschuldigde hij zich meermaals met handgebaren over het telefoneren. Waarop ik knikte dat het wel oké was. Want ik heb natuurlijk als luie (werkende) uitkeringstrekker niks beters te doen dan te wachten tot diegene die mij nou zo nodig wil spreken eindelijk klaar is met bellen.
Toen hij eindelijk klaar was bleek het in plaats van een normaal gesprek een psychologische test te zijn. Zoals je vast wel kunt verwachten raakte ik hier alleen maar meer van in paniek. Ik houd er niet van om mezelf zo open te stellen. Zeker niet tegen een vreemde, en zeker niet zo onverwachts.
Maar ik kreeg dus een paar vragen. Het leek allemaal wel een gezellig gesprek en de man was waarschijnlijk toch niet de boeman. Toen kreeg het gesprek een andere wending. Een van de vragen die hij moest stellen was namelijk: ‘Hoe voel je je?’ Ik twijfelde een halve seconde over mijn antwoord en besloot toen eerlijk te antwoorden. ‘Tja, best wel slecht eigenlijk.’ Er sprong meteen een wenkbrauw omhoog en hij haakte op mij in. ‘Oh, hoezo dat dan?’ Vroeg hij. ‘Nou, gewoon..’ Begin ik hier. ‘Ik vind het allemaal niet meer zo leuk op deze manier. Ik voel me kut en mijn lichaam voelt kut.’ ‘Oh, oké. Dus je voelt je een beetje negatief..?’ Vraagt hij. Op dit punt voelde ik al een soort ‘iets’ wat mij vertelde: ‘Nee, zeg het niet! Doe het niet!’ Maar ik zei het toch: ‘Nou, laat dat ‘beetje’ maar weg en ik voel me niet negatief. Ik voel me depressief. Laten we maar zeggen, zwaar depressief. Ik heb er gewoon vaak geen zin meer in als het allemaal op deze manier moet. Ik heb al ontzettend veel andere dingen aan mijn hoofd en dan moet ik dit ook nog doen terwijl ik op dit moment eigenlijk had moeten werken en verplicht een van mijn vrije dagen hiervoor moest offeren. Het word me gewoon teveel en niemand is meelevend of begrijpend. Mijn leven op dit moment voelt gewoon extreem zinloos.’
En toen lieve lezers, had ik de poppen aan het dansen.
Hij concludeerde, nog steeds met opgetrokken wenkbrauw, dat ik suïcidaal was en mezelf hier en nu, voor zijn neus, van kant zou maken.
Voor de duidelijkheid, dit is absoluut niet waar! Echt niet!
Ik geef toe dat ik die gedachtes wel heb. Die heb ik mijn hele leven al om de zoveel tijd. Ze zijn er ook alleen maar op dit soort momenten. Van die momenten dat ik me als een kat in het nauw voel en er een boeman tegenover me staat. Ik zou mezelf nooit van kant maken. Echt niet. Hoewel het leven tegenwoordig zwaar, zwaar, zwaaaaaar kut is. (Of kan zijn) Houd ik echt veel te veel van mezelf. Ik houd erg veel van mijn vriend, familie en mijn beste vrienden. Toch houd ik nog altijd meer van mezelf. (Een laag zelfbeeld. Het enige symptoom van depressie die niet aan mij matcht! Hoera, ik ben nog niet verdoemd!) Gewoon simpelweg omdat ik geweldig ben. Dit bevestig ik aan mezelf elke keer wanneer ik in de spiegel kijk. En ik ben er zwaar van overtuigd dat wanneer ik niet gedwongen werd in het maatschappelijke systeem te leven ik zeer succesvol zou zijn in alle prehistorische bezigheden waar het menselijk lichaam wel daadwerkelijk voor gemaakt is. Het feit dat ik me op dagelijkse basis kut voel ligt er gewoon aan dat ik gedwongen word me op dagelijkse basis bezig te houden met mensen en activiteiten die me totaal niet interesseren en waar ik absoluut geen voldoening uit haal. Ik voel me nu net een punker die heel hard: ‘Fuck the fucking system!’ schreeuwt. Maar zo voel ik me eigenlijk ook.
Fuck the fucking system! Zo is het leven niet bedoeld! Ik schreef er al eerder over.
Maar terug naar de reactie van de gemeente meneer. Hij concludeerde dus dat hij iemand met zelfmoord neigingen voor zich had. En voordat ik mezelf ook maar verder kon onderbouwen, kreeg ik al een tegenreactie. Ik moest namelijk maar heel snel op mijn woorden gaan letten, anders zou hij andere instanties gaan waarschuwen, en dan zou ik hier zeker nog veel vaker gaan komen te zitten. Voor dingen die ik niet leuk zou gaan vinden! (Alsof dit gesprek wel leuk was, laat me niet lachen kerel.)
Hier nam het hele gesprek een andere wending. Ik schrok me kapot. Waar ik me aan het begin van deze dag had voorgenomen eerlijk te zijn, klapte ik nu volledig dicht. Sowieso niet dat ik wil dat hij naar instanties gaat. Ik ben geen baby. Als ik hulp wil kan ik zelf ook wel een telefoon pakken en iemand bellen die me kan helpen. Wat ik overigens ook graag zou willen doen als psychologische zorg gratis zou zijn. Maar voor iemand die bij de gemeente komt voor een uitkering omdat ze haar dingen niet kan betalen lijkt extra betalen voor zorg nou eenmaal niet een slimme zet.
Maar ik klapte dus dicht, iets wat ik al tijden niet van mezelf gewend ben. Ineens voelde ik me ‘anders’ afstandelijker, geïrriteerd en bovenal boos. Ik probeer verdomme eerlijk te zijn en uit te leggen dat dit soort stressvolle situaties gekke dingen kunnen doen met de psyche van een mens. Maar mij werd duidelijk gemaakt dat ik abnormaal was en dat als ik niet zou oppassen hij het gekkenhuis zou bellen. Het was vooral zijn verandering in toon en houding die mij angstig maakten.
Iedereen die mij kent en vooral mijn vrienden en familie zullen kunnen bevestigen dat ik veel kan praten. Veel te veel. Als ik me lekker comfortabel bij je voel zal ik misschien zelfs zoveel praten dat jij er niet tussen kan komen om iets toe te voegen. Maar in gesprekken met vreemden kan ik er soms ook wat van.
Maar vanaf dit punt in het gesprek had ik de beste man niks meer te melden. Hij probeerde nog verder te vragen en ik schrok van mijn extreem korte antwoorden. Deels veroorzaakt door een beginnende paniekaanval en deels door het feit dat wanneer meneer toch niet naar me wilde luisteren hij de rest van mijn persoonlijkheid ook niet hoefde te kennen en beoordelen. Dat doe ik zelf al vaak en goed genoeg.
Op elke vraag had ik een kort Ja, Nee of een zin met minimale woorden om naar de volgende vraag te kunnen. Het nadeel van deze paniek staat is alleen dat ik door mijn afwezigheid en vooral door de oplaaiende woede, niet zo helder meer kan nadenken. Dingen die misschien wel echt belangrijk waren voor het gesprek heb ik ook niet echt meer benoemd. Zoals het willekeurig krijgen van paniek aanvallen, woede aanvallen, angsten en bovenal lichamelijke klachten.
Toen hij namelijk constateerde dat ik vast en zeker wel een bruisend sociaal leven en een goed lichaam had. Ben ik hier nauwelijks tegenin gegaan. Ik heb wel geprobeerd aan te kaarten dat dit niet helemaal klopte en dat ik de laatste tijd vooral behoefte voel om thuis te zijn omdat ik zo moe en overwerkt ben en mijn vrienden eigenlijk helemaal niet zo vaak zie als ik zou willen. Maar daarop was zijn reactie dat ik maar gewoon wat meer uit mijn comfort zone moest stappen…
Ook heb ik een poging gewaagd aan te kaarten dat ik veel lichamelijke klachten heb. Ik heb geprobeerd duidelijk, met handgebaren, uit te leggen wat er mis is in mijn schouder en wat mijn arts in het verleden tegen me gezegd heeft: ‘ Dit is iets wat niet over gaat en alleen maar erger word als je er op dagelijkse basis geen rekening mee houd.’ En dat ik daarnaast last had van klachten die niet meteen verklaarbaar waren maar enigszins linken aan fibromyalgie.
‘Maar fybromialgie is geen erkende aandoening hè Alien.’ Zei hij hierop.
…
…
…
Had ik al verteld dat ik dichtklapte? Als dat niet al gebeurd was, gebeurde dat hier wel. In mijn allerlaatste poging mijn best te doen voor een normaal eerlijk antwoord werd ik weer lam geslagen met een botte reactie.
Zei ik dat ik fibromyalgie heb? Nee, dat zei ik niet. Ik zei dat de klachten nog niet verklaard zijn, en dat het overeen komt met klachten ván fibromyalgie. Maar nee, fibromyalgie bestaat niet en daarom kan het niet ook wat anders zijn.
Beste meneer van de gemeente, ik haat uw kortzichtigheid en het onvermogen tot het inleven in de situatie van een ander.
De rest van het gesprek verliep weer kortaf.
Tot hij begon over hulp bij ander werk. Ja, dat wilde ik wel. Ga die mevrouw maar snel halen! Ik wil vast wel met haar praten.
En ik had gelijk. Het was een schat van een mens. Ze was erg enthousiast over mij, en ik over haar. Ik vond mezelf snel terug en heb een leuk gesprek met haar gehad. Ze gaat me helpen met het vinden van een andere baan. En luisterde daadwerkelijk naar mijn suggesties voor dingen die ik graag zou willen doen. Ook vroeg ze naar mijn toekomst plannen en reageerde erg leuk en positief over mijn droom van een rijschool. Ze vond me enthousiast, leuk, representatief en dacht ze zeker een leuke baan voor me te kunnen vinden. En toen herkende ik mijn goede kant eindelijk weer!
Ik wou echt dat ik al die andere dingen ook met deze mevrouw mocht regelen.. Maar helaas is ‘meneer 2’ mijn contactpersoon.
En halleluja, toen had ik alweer 4tjes vol getypt.
Het was nogal een zeikverhaal, sorry, maar ik voelde gewoon zwaar de behoefte dit te schrijven en online te zetten. Ik heb geen namen genoemd en het is absoluut niet mijn intentie iemand bij de gemeente zwart te maken. Dit is gewoon mijn ervaring hiermee. Vrijheid van meningsuiting.
Ik ben het zo ontzettend zat dat ik als goede persoon voor mijn gevoel zo te kijk word gezet, als een kind word behandeld en bovenal dat zoiets doms als een gemeente voor mij moet besluiten wat wel goed is in mijn leven en wat niet. En dat zolang de klachten niet zichtbaar zijn ze er ook gewoon niet zijn.
Ik dacht altijd dat ik hier van af zou zijn als ik 18 zou zijn. Maar lieve kinderen onder de 18, geniet er van! Want ik beloof je, de Nederlandse overheid is echt een veel grotere rotzak dan je ouders ooit voor je zouden kunnen zijn. Je ouders hebben uiteindelijk altijd het beste met je voor. Echt waar! De Nederlandse overheid wil je zuurverdiende centen gewoon koste wat kost hebben.
Verder echt niks positiefs te melden?
Ohja zeker wel! Er is één voordeel! Dit soort woede en frustratie geven mij vaak de meest briljante ideeën. Dit keer ook. Ik weet nu namelijk waar mijn toekomstige boek over zal gaan! Yeeuuhh!
Niet over de gemeente hoor! Ze waren gewoon een goede inspiratie voor mijn langverwachte toekomstige psychologische thriller waar ik nog geen perfecte ideeën voor had.
Bedankt voor het lezen! ♡
Byee
Jeetje wat een verhaal!
Petje af dat je het hebt doorstaan.