Al sinds het moment dat wij thuis een computer kregen vind ik het al leuk om te internetten. Dit begon met een eigen site op Imonline en later kwamen MSN en Hyves wat ik allemaal echt geweldig vond. Later ben ik me ook bezig gaan houden met Twitter waar ik de grootste lol had met enkele van mijn vrienden die ook Twitter hadden. Wat ik er vooral leuk aan vond was dat ik voor mijn gevoel een soort dagboek voor later bijhield. Totdat Twitter vervolgens zo goed als vervangen werd door Facebook. En vooral toen ik ineens voor bijna alles op het Internet in moest loggen via Facebook. Of iets alleen maar kon bekijken als ik een account had.
Nou prima dacht ik toen. Als het dan echt moet. Dus ik maakte een account aan. En ook dit principe vond ik wel leuk. Het was namelijk veel makkelijker om dingen terug te vinden dan op Twitter.
Mijn vreugde hierover mocht helaas niet lang duren. Want al snel begon ik het irritant te vinden dat alles zo makkelijk zichtbaar was. En vooral ook dat artikelen van mensen die ik niet kende ineens voor mij zichtbaar waren. Dan kan ik wel gewoon vrolijk verder scrollen natuurlijk, maar als ik die berichten van vreemde mensen voorbij zie komen, gebeurd dat andersom vast ook. Mijn berichten op de timeline van vreemde mensen. Ook mensen waarvan ik niet wil dat ze weten wat ik allemaal doe. En al snel begon ik aanzienlijk minder te Facebooken. Ook al had ik ergens wel de behoefte om mijn leven te delen met mijn vrienden, ik kon en kan niet tegen het idee dat alle andere mensen alles over mij kunnen opzoeken op Facebook. En sinds Facebook ook steeds meer anti-privacy instellingen maakt vind ik het alleen nog maar minder leuk. Foto’s die zomaar gebruikt worden omdat je daar blijkbaar toestemming voor gegeven hebt..? Nee dank je.
Maar ik ben nog niet klaar. Die keren dat ik dan wel besloot iets te zeggen op Facebook. Als post of als reactie ergens op. Achteraf had ik vaak spijt. Het is blijkbaar niet ongebruikelijk dat je jezelf dan werkelijke ruzies op de hals haalt. Want het is namelijk zo dat als ik iets schrijf een ander daar meteen een mening terug over vormt. En terwijl die mensen in het echte leven er niet eens over na zouden denken om hun afschuwelijke commentaar in mijn gezicht te zeggen, op Facebook doen ze dat dus wel. En zetten ze er voor het gemak ook nog even dikke vette hoofdletters, uitroeptekens en spellingsfouten in. Zodat hun bericht nog meer op zal vallen. Vervolgens ziet iemand anders dit ook en die bedenkt er nog een heel verhaal bij om ook even aan te geven dat hij/zij ook meedoet. Terwijl mijn bericht helemaal niet bedoeld was voor die specifieke mensen.
En dan is er nog in het algemeen: de timeline. Ook al plaats ik dan al jaren niks op Facebook.. ik kan het ook nog steeds niet echt verwijderen want dan kan ik ineens op een heleboel dingen niet meer in loggen. En zelfs voor mijn werk blijk ik facebook nodig te hebben. In het echte leven heb ik maar een paar goede echte vrienden. Op Facebook tegen de 300. (Wat dan alsnog weinig schijnt te zijn) En hoewel ik het van mijn aller echtste beste vrienden helemaal geen probleem vind om allemaal gekke berichten en foto’s te zien, dit vind ik van sommige van mijn Facebook ‘vrienden’ wel.
Vooral als het bepaalde type berichten betreft. Bijvoorbeeld moeders die mij vol spammen met (ongepaste) foto’s van hun kind. Leuk dat je een kind hebt, maar ik denk dan al snel aan de privacy van dat kind. Ik zou zelf namelijk nu niet blij zijn als er nu tientallen baby en kinder foto’s van mij over het Internet zouden zwerven waar ik nooit zelf voor gekozen heb.
Of wanneer iemand het weer nodig vind om het welles nietes drama over borstvoeding weer eens onder de aandacht te brengen met een foto hiervan. Persoonlijk heb ik hier geen mening over en moet iedereen het zelf weten. Maar of ik het facebook geschikt vind? Nee, niet echt. Alweer privacy enzo.
En dan heb je ook nog weer berichten die duidelijk om aandacht vragen, en ook daarbij denk ik dan weer: waarom? Waarom druk je jezelf op Facebook in een positie waarin je de hele wereld de kans geeft om jou te beoordelen. Dit kun je naar mijn idee beter delen met vrienden of familie en niet op een site waarop iedereen, inclusief misschien je eventuele werkgevers, alles zo makkelijk terug kan vinden.
Waar Facebook ooit een leuk idee was om je bezigheden te laten zien aan je vrienden is het op dit moment naar mijn mening eerder een soort ouderwetse markt waar iedereen maar zo hard mogelijk schreeuwt om zijn eigen dingen duidelijk te maken maar waar eigenlijk niemand echt naar luistert tenzij ze er zelf beter van worden.
Om nog maar te zwijgen over alle irritante reclame overal tussendoor.
En hoewel ik wel degelijk soms op Facebook zit. En soms zelfs nog uitgebreid de berichten aan het lezen ben waar ik nu al een heel A4tje over klaag. Zal ik na het lezen van zoiets absoluut niet denken: goh wat stoer van jou dat je dat even op Facebook zet. Ik zal ook de eerst volgende keer dat ik je in het echt zie toch stiekem wel denken: Oh hee jij, met je vage Facebook berichten. Ik zal je niet minder aardig vinden, maar ik ben toch wel van mening dat je via Facebook wel een beetje de onderliggende aard van iemand kan peilen. En in mijn ogen halen de meeste mensen op facebook zichzelf onbewust heel erg naar beneden.
Maar dan is er ook nog een groep mensen zoals mijn ouders bijvoorbeeld. Die ontzettende lol hebben op Facebook. Met elkaar met hun collega’s en met de rest van de familie. En als ik dat dan weer voorbij zie komen wou ik soms dat ik er aan mee ‘kon’ doen. Maar het voelt alsof dat niet kan. Het is niet dat ik bang ben vooreventuele reacties. Maar meer dat het me stoort dat anderen mee kunnen lezen. Dat het overal en altijd terug te vinden is, ik vind dit namelijk helemaal geen toegevoegde waarde hebben. En sinds ik las dat Facebook nu nog weer een nieuwe optie introduceert waardoor je alles en iedereen nog makkelijker kan vinden zou ik nu echt het liefst Doei Facebook zeggen.
Waarom ik dan wel een blog heb zou je dan denken. Tja, dat is anders.. Althans het voelt anders. Op mijn blog ben ik degene die alles kan bepalen. Als ik iets of iemand niet leuk vind haal ik het weg. Simpel. Misschien niet helemaal ‘eerlijk’ en ik zal het ook echt niet snel doen, maar uiteindelijk ben ik wel degene die het beheer hiervan doet en dat mensen op het internet nou eenmaal veel te makkelijk iets zeggen waar ze beter nog honderd keer over na hadden kunnen denken. En op Facebook heb je daar eigenlijk helemaal geen controle meer over. Daar heb je een profiel en ga je akkoord met de voorwaarden van een bedrijf dat graag 1 van de rijkste in de wereld wil zijn.
Verder is Facebook wel een geweldig medium voor je eigen promotie. Zo zie ik dat veel bloggers het wel gebruiken, en haal je er ongetwijfeld enorm veel kijkers mee binnen. Zeker als beginner. Maar ik weiger het. Ik weiger mijn blog tentoon te stellen om beoordeeld te worden door honderden ongeïnteresseerde mensen en haters. Dit heb ik besloten omdat je lat voor bloggers al hoog genoeg ligt en ik dit alleen maar wil doen voor mezelf en de mensen die mij oprecht interessant vinden.
Bedankt voor het lezen!
Byee
Eén reactie