Doei huis!

Ik ben verhuisd!

Hoera! 🙂

Voor een update van het nieuwe huis zullen jullie helaas nog even moeten wachten. Dit wil ik namelijk pas doen wanneer het helemaal klaar en af is. En eigenlijk vooral opgeruimd. Er staan nog veel te veel dozen overal!

Maar ik wil vandaag wel even via een blogpost afscheid nemen van mijn oude huis.

Afscheid is misschien niet het perfecte woord. Aangezien ik echt blij ben er weg te zijn. Toch is er nu wel één ding wat ik al mis. Benieuwd wat dat is? Lees dan snel verder! 😉

Maar vandaag iets over mijn vorige huis. Wat eigenlijk nooit écht mijn huis was. Ik heb er drie jaar gewoond. Maar eigenlijk vijf. Ik heb er hoogtepunten gekend, maar toch meer dieptepunten. Een korte samenvatting van het verhaal en een korte foto rondleiding in het huis. De foto’s zijn allemaal de laatste tijd nog gemaakt. Ik heb ‘helaas’ geen foto’s van de armoedige versie van het huis.

Eind 2010 zocht mijn vriend een huis in Leeuwarden. Hij studeerde daar en de reistijd was gewoon te vervelend. Hij had niet verwacht zo snel een huisje te krijgen maar het gebeurde toch. In februari 2011. Heel fijn voor hem. Maar een afschuwelijke tijd voor mij. Wij woonden altijd bijna naast elkaar. Zaten bij elkaar op school en later zelfs bij elkaar in de klas. We zagen elkaar sinds het begin van de relatie in 2007 zo goed als elke dag. Dat hij nu een heel stuk verderop ging wonen vond ik stiekem dus absoluut niet leuk. Ik had heel graag met hem mee willen verhuizen maar dat ging helaas niet aangezien ik nog naar school moest in onze oude woonplaats. Onze dagelijkse relatie werd ineens een weekend relatie. En soms moesten we ook nog een weekend overslaan als één van ons al plannen had in het weekend.

Ik voelde mij in die tijd al ontzettend rot, en dit maakte het alleen maar erger. Zo vaak mogelijk ging ik naar hem toe en het kostte me bergen met geld voor de bus. Het enige wat me op de been hield was het feit dat ik bijna examen mocht doen en dan klaar zou zijn met school en veel vaker daar zou kunnen zijn.

De weekenden die ik er was waren eigenlijk ook niet zo geweldig. Vanaf het eerste moment dat ik het huis in stapte wilde ik er al niet wonen. Het was zó klein. Ik wil niet verwend overkomen nu, maar ik heb altijd al ruimte gehad. Mijn ouders hebben een prachtig groot huis en ik had als kind altijd het genoegen de grootste slaapkamer te hebben. Ik was er enorm trots op en stelde mij altijd voor dat ik in mijn volgende eigen huis ook ruimte zou hebben. En toen bleek die volgende woning in zijn totaal even groot te zijn als mijn slaapkamer altijd was. Daarnaast hadden we ook gewoon geen geld en was het huis dus zo goed als leeg. Ik voelde me er totaal niet thuis maar was altijd toch wel blij als ik eindelijk weer bij mijn vriend was.

Zodra ik mijn examens gehaald had en ook een baan vond bij de supermarkt in dorp werd het al beter. We konden ons meer spullen veroorloven en het huis begon iets meer als mijn of ons huis te voelen. Nadeel was dat ik nog maar 18 was en daarmee natuurlijk bij lange na geen fatsoenlijk inkomen kon genereren. Ik kon vaak maar een paar uurtjes per dag werken. Voor een belachelijk minimum loon. En het kon financieel niet uit om telkens heen en weer terug naar Leeuwarden te rijden. Dus woonde ik ook toen nog steeds bij mijn ouders. Alleen nu nog voor drie dagen per week.

Dat ging ongeveer drie jaar zo. En toen kreeg ik na drie contracten geen verlenging meer in de supermarkt. Toen ging ik uiteindelijk toch volledig bij hem in wonen. En schreef ik me ook in in de gemeente Leeuwarden. Alsnog niet omdat ik zo dol was op dat huis. Maar gewoon omdat ik echt heel graag bij mijn vriend wilde zijn. Het idee dat we zeer waarschijnlijk al snel een ander huis zouden hebben maakte het toch nog wel draaglijk. Gelukkig voelde het ondertussen ook al wel een beetje als mijn huis. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat het echt écht mijn thuis was.

Zo nodigde ik liever geen vrienden uit omdat ik het nooit prettig vond mensen op bezoek te hebben in dat huis. Er was totaal geen plek om lekker te zitten en je zat al snel op het bed. Wat ik ook weer totaal niet prettig vind. De slaapkamer vind ik een privé ruimte waar je niet zomaar iedereen uitnodigd. Toch was dit de enige optie, gezien de slaapkamer ook de woonkamer was.

Iedereen die in een klein huis woont en uit een groot huis komt met veel spullen zal waarschijnlijk weten dat dat niet gaat passen. Het is en blijft altijd een bende. Hoe vaak ik ook dingen ging opruimen en anders plaatsen het bleef altijd een bende. Wel schoon, maar een bende. En dat vond ik verschrikkelijk. Ik houd van orde en rust maar ook van mijn spullen. Ik wilde niks dierbaars wegdoen want dan zul je net zien dat wanneer de vuilnisman geweest is we een ander huis aangeboden zouden krijgen.

Door die reden stelde ik trouwens veel dingen uit. Eigenlijk wilde ik laminaat. Drie jaar geleden al. Maarja, straks krijgen we binnen een maand een ander huis. Dan is dat zonde. Dus deden we het nooit. Als ik toen had geweten dat het nog drie jaar zou duren had ik het zeker weten toen wel gedaan. Dan had het veel meer als mijn eigen huis gevoeld.
Maar helaas duurde het dus nog drie jaar.

En vorige maand was het eindelijk zo ver. We mochten een huis bekijken en we besloten het te doen. Het verhaal hiervan kunnen jullie binnenkort lezen, en dit was het verhaal van ons oude huis.

Al en met al ben ik uiteindelijk toch wel blij dat ik er gewoond heb. Het was alleen na drie jaar ook leuk geweest. De jaren erna waren vooral veel ergernis aan een te kleine woonruimte. Maar ik heb er ook veel geleerd. Zo heb ik bijvoorbeeld het nut ontdekt van minimalisme. In z’n klein huis kun je gewoon niet veel, dus moest ik soms dingen opgeven. Maar soms is dat ook juist wel fijn. Iets niet kunnen kopen omdat het gewoon niet past geeft soms ook wel wat rust. Daarnaast ben ik ook erg goed geworden ik spullen strategisch opbergen. Zodat er dus zo veel mogelijk spullen in een zo klein mogelijke ruimte zouden passen. Iedereen die hielp met verhuizen verbaasde zich over wat er allemaal uit dat kleine huis kwam. Ik niet, ik weet wel dat ik veel spullen heb. Ik ben een beetje een hoarder.

Ik vond het alleen ook jammer dat ik een deel van mijzelf moest opgeven. Veel van mijn spulletjes uit mijn ouderlijk huis pasten namelijk gewoon niet meer in het huis. Nu ik die spullen na vijf jaar weer bij mij heb voelt het letterlijk alsof ik een deel van mijzelf terug heb. Ik realiseer me dat ik jaren niks met mijn hobby’s gedaan heb omdat ze niet in huis pasten. Dat doet mij achteraf wel een beetje verdriet. Het idee hoe anders alles geweest zou zijn als ik wel dat plekje had gehad om mijzelf te ontwikkelen in mijn hobby’s en dingen die ik leuk vind om te doen. Ik was ongetwijfeld veel creatiever geweest en ik zou veel beter geweest zijn in mijn hobby’s als ik ze niet vijf jaar lang had verwaarloosd. Jammer..

Toch is er ook iets wat ik echt ga missen en nu eigenlijk al mis.

Met zijn drieën (Ik, vriend, kat) in z’n kleine ruimte leven is eigenlijk ook heel gezellig. Veel mensen vonden het altijd bijzonder of ‘knap’ dat wij zo goed samen in een erg klein huis konden wonen. Ik vond het heerlijk. Mijn vriend is ook mijn allerbeste vriend en ik zou 24/7 met hem samen kunnen zijn zonder moeite. Het heeft echt nooit vervelend gevoeld om altijd in dezelfde ruimte te zijn. Daarnaast vond ik het echt heerlijk om mijn kleine pluizenbol altijd dichtbij mij te hebben. Ik wist altijd waar ze was en kon haar bijna altijd binnen handbereik knuffelen. In dit nieuwe huis kan ze in zeven verschillende ruimtes zijn en ik ben haar werkelijk contant kwijt. Zij vind het natuurlijk ook heerlijk om door het nieuwe grote huis te wandelen. En ik krijg om de haverklap de schrik omdat ik haar weer ‘kwijt’ ben.

En nog een dingetje.. ik mis mijn bed. Heel erg zelfs. Het stond altijd in de woonkamer en ik kon altijd even gaan liggen als ik dat wilde. Dat deed ik dan ook regelmatig. Nu doe ik dat niet meer. En dat merk ik. Nu ik niet meer gedurende de dag even kan rusten heb ik ineens overal last van. Het besef kwam best wel hard aan. Mijn lichaam is er misschien toch iets erger aan toe dan ik verwacht had. En dat vind ik niet leuk om te weten. Sinds tijden neem ik weer paracetamol omdat ik anders gewoon te veel pijn heb in mijn gewrichten. Ik blijf het nog even op de verhuisstress afschuiven en ik hoop maar dat dat het is. Ik wil namelijk niet terug naar dagelijks overdag in bed liggen, want dan ben ik nu dus alleen in de slaapkamer en dan voel ik me er alleen maar rotter door omdat ik dan juist besef dat ik ‘normale’ dingen soms niet kan. Gelukkig is onze nieuwe bank ook heel comfortabel. Dankjewel lieve ouders! ♡

Maar al met al ga ik het oude huis zelf niet zo missen. Ik ga de feestjes van de buren daar ook niet missen. Net als de zangkunsten van mijn bovenbuurman. Ook de bewoners met opgevoerde auto’s en half afgesleutelde herrie scooters ga ik zeker niet missen. En zo zijn er nog vele andere dingen die ik zeker niet ga missen aan die plek.

Ik ben blij dat nu ergens anders kan leven! Dankjewel aan iedereen die ons geholpen heeft, zonder jullie was het nooit gelukt! Heel veel liefde aan jullie! ♡