5.9.2016
Heb je vandaag iemand op zijn vingers getikt?
Nee.
En ik weet vrij zeker dat ik dat ook niet meer ga doen.
Ik voel mij namelijk nooit in de positie om iemand op de vingers te tikken. Ik heb geen kinderen, dus ik zou niet weten wie ik op de vingers zou moeten tikken.
Hoe bont iemand het ook maakt, wie ben ik om ineens op iemand af te stappen en mijn ongenoegen daarover te uiten? Misschien werkt wat hij of zij doet prima voor diegene, wat geeft mij het recht om er überhaupt over te beginnen? Zolang het mij maar niet persoonlijk schade toebrengt.
Ik kan er namelijk ook heel slecht over als ik zelf op de vingers getikt word door iemand anders dan mijn ouders. Ik raak daar vrijwel altijd boos of gefrustreerd van. ‘Waar de F bemoei je je mee?’
Omdat ik dit zelf als één van de meest ergerlijke dingen zie in het leven, mensen die elke kans aangrijpen om mijn werkwijze te willen aanpassen of ‘verbeteren’ naar hun voorkeur. Probeer ik mij er altijd bewust van te zijn om het vooral niet zelf ook te doen. Zoals ik al zei, ik heb er niks mee uit te staan hoe iemand iets doet of juist niet doet.
Mocht je mij hier ondanks mijn moeite ooit op betrappen, zeg het alsjeblieft meteen. Ik wil echt niet zo zijn namelijk.
